Tak było

I nadszedł TEN CZAS.

I Świętujemy, odpoczywamy, delektujemy się spokojem. Jest błogo, nie myślę, czy lekcje są odrobione, czy już trzeba pędzić na zajęcia, sprzątać. Siedzę spokojna, plan wykonany, przedświąteczne zabieganie zakończone. Choinka stoi, smakołyki popieczone, potrawy ugotowane, stół nakryty, goście w komplecie, nikogo nie ubyło a nawet jeden mały członek rodziny przybył. Najpierw chwila zadumy, bo przecież ważny jest ten moment, pierwsza gwiazdka i narodził się malutki Jezusek, modlitwa, wzruszająca, bo moja mała- duża córcia poraz pierwszy czytała,  życzenia, dzielenie opłatkiem, słowa ciepłe z serca płynące, miłość, wszelkie waśnie zażegnane, radujemy się . Gwar, zamieszanie, stuk talerzy. Potem wyczekiwany gość w czerwonym ubranku, prezenty, radość, śmiech, przejęcie.

I zalegamy w kanapach, a potem szybko do łóżek, bo mamy tradycję, że w nocy z Wigilii na pierwszy dzień świąt przychodzi jeszcze raz Mikołaj i zostawia prezent, najczęściej książkę pod choinkami dzieci. 

Choinka w pokoju Milenki.

Choinka w pokoju Michałka.

Odpoczywam po tych świątecznych szaleństwach, po emocjach, gwarze, zamieszaniu.

Popijam herbatkę, patrzę na migoczące lampki, na palące się świece i jestem spełniona. 

Kolejne święta mijają, trochę żal, ale klimat jeszcze pozostanie z nami przez jakiś czas.